دنیا در آستانه یک فاجعه آخرالزمانی؟ - ایران کلام

به گزارش ایران کلام، خبرنگاران- نشریه نیوزویک در گزارشی، ضمن اشاره به سرعت گیری قابل توجه تغییرات اقلیمی در جهان، به طور خاص نسبت به وقوع یک فاجعه آخرالزمانی، به ویژه برای شهر های ساحلی جهان، هشدار می دهد. این نشریه به طور خاص به این نکته اشاره دارد که فرایند تغییرات اقلیمی در اقصی نقاط جهان به نحوی است که درسال های آینده، با تندباد ها و البته سیل های به مراتب گسترده تر و ویرانگر تری رو به رو خواهیم شد و در عین حال، گرمای شدید هوا نیز موجب بالا آمدن سطح آبِ دریا ها و اقیانوس ها می شود.

مسائلی که همه و همه در کنار یکدیگر، نگرانی های دنیای مبنی بر غرق شدن شهر های ساحلی دنیا را به شدت تشدید نموده اند. در این میان، عدم آمادگی و تجهیز کافی و مناسب منطقه ها و شهر های ساحلی دنیا حتی در کشور هایی نظیر آمریکا، نشان از آن دارد که تا چه حد بحران مذکور، خطرناک است و می تواند تبعات و پیامد های ویران نماینده ای را از خود به جا گذارد.

نشریه نیوزویک در این رابطه می نویسد: میلیون ها راه برای مُردن در نیویورک وجود دارد با این حال، غرق شدن به علت طوفان های شدید باران زا، پدیده ای است که بسیاری از نیویورکی ها به آن به هیچ عنوان فکر نمی نمایند و در خصوص آن نگرانی ندارند. با این همه، این تصور، سپتامیر سال گذشته میلادی و در بحبوحه طوفان آیدا و وزش طوفان های شدید و بارندگی های سنگین، تا حد زیادی تغییر کرد.

در آن موقع، اعلام هشدار در خصوص طوفان و باران های شدید، خیلی دیر صادر شد و نتوانست از کشته شدنِ یک زوج نپالی و پسر دو ساله آن ها وقتی که سیل جاری شد و فاضلاب سرازیر گشت و زیرزمین محل زندگی تنگ و محدود آن ها را پُر کرد، جلوگیری کند. البته که به نحو مشابهی، یک پیرمرد اکوادوری مهاجر نیز در منطقه ای در نزدیکی بروکلین، در زیرزمین محل اقامت خود هدف سیل نهاده شد و جان باخت. نمونه هایی از این دست در جریان سیل سال گذشته نیویورک کم نبودند.

در این راستا، بیل دی بلاسیو، شهردار نیویورک پنج روز پس از طوفان و سیل شدید در نیویورک در سپتامبر سال گذشته میلادی گفت: این طوفان بعضی واقعیت ها در خصوص نیویورک را تغییر داد. ما پیشتر فکر می کردیم که سیل یک پدیده ساحلی است. با این حال، دیگر یک چنین تصوری وجود ندارد. اکنون می توانیم با قطعیت بگوییم که هر نقطه از نیویورک مستعد سیل است.

به گزارش ایران کلام، بر اساس گزارش اخیر سازمان ملل متحد، در طول 50 سال اخیر، شمارِ فجایع گزارش شده آب و هوایی، به بیش از پنج برابر رسیده است. این گزارش شامل مواردی نظیر تندباد هایی همانند آیدا، یک اَبر سیل در آلمان در اواخر ماه جولای سال گذشته که خسارتی 20 میلیارد دلاری را از خود برجا گذاشت، بارندگی و سیل های موسمی در هند که 1291 را کشته و بعلاوه موجی از گرما که حدودا 800 نفر را در غرب کانادا به کام مرگ فرستاده، می شود.

افزایش دما که عمدتا ناشی از انتشار گاز های گلخانه ای و سوخت های فسیلی است، تا حد زیاد گرما و رطوبتی که جو کره زمین می تواند در خود نگه دارد را افزایش می دهد و همین مساله موجب می شود تا طوفان های شدیدی شکل بگیرند و در عین حال، بارش های به مراتب شدیدتری را هم ببینیم. اضافه بر این، با توجه به اینکه آب اقیانوس ها گرمای بیشتری را به خود جذب می نماید، عملا منبسط می شود و باعث افزایش سطح آب دریا ها می شود. از این منظر، واقعیت های وخیمِ شرایط آب و هوایی، به مراتب از آنچه دانشمندان پیشتر پیش بینی می کردند، بدتر است.

ترکیبِ گرمای رو به افزایش و طوفان های شدیدتر، تهدیدی جدی برای شهر های ساحلی است. در شرایط کنونی، شمار قابل توجه و روزافزونی از شهر های اقصی نقاط دنیا، خود را بیش از هر زمان دیگر در معرض تغییرات آب و هوایی و فجایع احتاقتصادی ناشی از آن ها می بینند. در این زمینه به طور خاص نگرانی های فراوانی وجود دارد که این دسته از شهر ها با سیل های آخرالزمانی زیادی رو به رو شوند. البته که نگرانی ها در خصوص طوفان و باد های شدید نیز که پیشتر پدیده هایی نادر بودند، اما اکنون با تناوب بالا اتفاق می افتند، کم نیست. در این رابطه به طور خاص مثلا تندباد هایی نظیر سندی که پیشتر هر 100 سال یک مرتبه اتفاق می افتادند، اکنون انتظار می رود که با تناوب بیشتری رخ دهند.

این تندباد ها از این قدرت و قابلیت برخوردارند که زیرساخت ها را در شهر های به ویژه ساحلی دنیا نابود نمایند. زیرساخت های بسیاری از شهر های ساحلی دنیا در شرایطی ساخته شدند که اساسا مولفه تغییرات آب و هوایی به عنوان یک مولفه کلیدی مهم مطرح نبود. اکنون که این مولفه خود را در قامت یک بحرانِ مهم عرضه نموده است، حتی برترین شهر های ساحلی دنیا از حیث ایمنی و آمادگی، خود را در موقعیتی متزلزل می یابند.

احتیاج به حراست و حفاظت از شهر های دنیا به نحو روز افزونی باید مورد توجه قرار گیرد و اساسا بی توجهی به آن خطرناک است. در سال 2020، 22 فاجعه آب و هوایی تنها در آمریکا اتفاق افتادند. فجایعی که چیزی بیش از یک میلیارد دلار نیز برای این کشور خسارت به همراه داشتند. فجایع و خسارت هایی که بر اساس ارزیابی های نهاد های حاکم در آمریکا، در تاریخ بی سابقه هستند. در عین حال، سیل های اروپا نیز به شدت پُرهزینه و پُر خسارت بوده اند. خساراتی که نمونه آن را کمتر می توان در کل تاریخ اروپا مشاهده کرد.

در مانیل، مرکز فیلیپین، وقوع یک سیل وحشتناک در سال 2009، 80 درصد شهر را در آب فرو بُرد. سال 2018، شهر کیپ تاون در آفریقای جنونی پس از یک دوره خشکسالی گسترده، عملا با کم آبی شدید رو به رو شد. سال 2019، صد ها نفر در شرق هند به علت گرمای بی سابقه جان خود را از دست دادند. مساله ای که موجب شد تا به طور موقت، کار کردن در محیط بیرونی، در شماری از شهر های هندوستان ممنوع شود. در شرایط کنونی، هند و پاکستان در حال تجربه رکورد های عجیب و غریبی در بحث افزایش دمای هوا، قطعی برق، و آتش سوزی در جنگل ها و مراتع هستند.

تمامی این ها تنها مقدمه ای بر فجایع گسترده تری هستند که احتمالا در آینده بر سرِ بشر خواهد آمد. تا سال 2050، کارشناسان پیش بینی می نمایند که بیش از 68 درصد از جمعیت دنیا در منطقه ها شهری سکونت خواهند داشت. در این میان، بخش بیشتری از این شهرها، ساحلی هستند که این بدان معناست که تا سال 2050، بیش از 800 میلیون نفر از ساکنان شهری دنیا، در معرض خطرِ ناشی از افزایش سطح آب و سیل در منطقه ها ساحلی هستند (پدیده هایی که با تناوب بالا اتفاق خواهند افتاد). بر اساس آمار های نهاد های تحقیقاتی، دو برابرِ این تعداد، در برابر گرمای شدید و مزمن آسیب پذیر خواهند بود و 650 میلیون نفر نیز امکان دارد که با کمبود آب روبرو شوند.

بر اساس گزارش کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل متحد، انتظار می رود که شهر های مختلف بعلاوه با هجوم پناهجویان آب و هوایی رو به رو شوند. از سال 2010، بیش از 21 میلیون نفر به واسطه فجایع ناشی از تغییرات آب و هوایی آواره شده اند. بر اساس بعضی تخمین ها، این آمار ها می توانند تا سال 2050 به 1.2 میلیارد نفر افزایش پیدا نمایند. تا آن موقع، محتمل است که 17 درصد از بنگلادش زیر آب رفته باشد و یا 20 میلیون نفر نیز خانه های خود را از دست داده باشند.

به بیان دیگر، در دهه های آینده، شهر های دنیا به شیوه هایی به چالش کشیده خواهند شد که نسل های پیشین حتی تصور آن ها را نیز نمی کردند. در این راستا، سازمان های بین المللی به تازگی زنگ هشدار را به صدا در آورده اند و گزارش های مختلف و پیشنهادات متعدد و فراوانی را جهت مقابله با مساله تغییرات اقلیمی مطرح می نمایند که طیفی را از کاشت درختانِ بیشتر جهت مقابله با گرما تا ایحاد تاسیسات و زیر ساخت های مقابله با باران های سیل آسا و سیل را شامل می شود. شماری از شهرداران شهر های مختلف دنیا نیز طرح های خود جهت مقابله با بحران تغییرات اقلیمی و تبعات احتاقتصادی آن را نیز ارائه می نمایند.

در عین حال، آن دسته از شهر ها و کشور هایی که اقدامات مختلفی را جهت حراست از شهروندانشان شروع نموده اند، با طیفی از مسائل نظیر چالش های سیاسی تا مسائل عملیاتی رو به رو هستند. مساله ای که نشان می دهد تا چه مقدار فرآیند سازگاری با تغییرات آب و هوایی و آماده شدن برای مقابله با بحران های ناشی از آن می تواند غیرقابل پیش بینی، کُند و پُر از دردسر باشد. جهت آگاهی بهتر و بیشتر با عمق بحران کافی است به این نکته توجه داشته باشیم که سال 2009، پس از آنکه آمریکا با طوفان ویرانگر سَندی رو به رو شد، این کشور طرح های تاب آوری و سازگاری پیشرفته ای را تعریف و عملیاتی کرد با این حال، هنوز هم بسیاری از شهر های ساحلی آمریکا، به شدت در برابر تغییرات اقلیمی و تندباد ها و سیل ها، آسیب پذیر و ضعیف هستند.

مساله ای که نمود عینی آن در طوفان و سیل سپتامبر سال گذشته نیویورک وضوح قابل مشاهده بود. البته که کمبود ها دراین رابطه طیفی از چالش های اقتصادی تا زیرساختی را در بر می گرفتند. در این راستا بسیاری از مقام ها و مسوولان آمریکای مرتبط ابراز نگرانی می نمایند که این کشور با وجود دارا بودن خط ساحلی به طول 520 مایل، هنوز در حال یادگیری بعضی اصول و نکات و به طور کلی در مرحله آزمون و خطا است. مساله ای که نشان می دهد نَه تنها آمریکا بلکه کل دنیا، بایستی با چالش هایی جدی و اساسی در ادامه راه دست و پنجه نرم نمایند.